სამშაბათი
2024-12-03
8:36 AM
შესვლის ფორმა
სექციის კატეგორიები
L i v e [11]
....პირდაპირი....
Video [3083]
.....ვიდეოები.....
Movie'S [188]
.....კინოები.....
Clips....Clips [328]
......კლეპები.......
Music [306]
......საუკეთესო სიმღერები......
XxX [144]
.....XxX.....
Pictures [498]
.....სურათები.....
Program'S [633]
.....პროგრამები.....
Game'S [165]
.....თამაშები......
ძებნა
კალენდარი
«  დეკემბერი 2008  »
ორსამოთხხუთპარშაბკვ
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
293031
ჩანაწერების არქივი
მინი-ჩეთი
200
საიტის მეგობრები
სტატისტიკა

OnLInE: 1
სტუმარი: 1
წევრი : 0

TbiliSoS_WaReZ

მთავარი » 2008 » დეკემბერი » 18
სახელი: სიყვარული
ასაკი: არ აქვს
მშობლები: სიკვდილი და სიცოცხლე
მისამართი: ადამიანის გული
ფერი: გამჩირვალე
მტრები: ეჩვი, ღალატი და სიამაყე
ჰობი: ადამიანის გულის დაპყრობა
მეგობრები: ტანჯვა, ცრემლი და სიხარული
ცოვრებისეული დევიზი: მე შენ მიყვარხარ!
მიზანი: ბედნიერება


-----------------------------------------------------------------

" სიკვდილის არ მეშინია, მაგრამ იმის კი მეშინია, სასაფლაოდან ყველა რომ წამოვა და მე იქ დავრჩები ''

| დაათვალიერა : 1238 | დაამატა: gigaკომენტარები : (0)

ცოტა დრო რომ კიდევ მქონდეს 
ალბათ გეტყვი მოდი 
ეს ცხოვრება მტავრდებოდა 
შენს სიყვარულს ვთმობდი

თითქოს სადღაც უკუნეთში 
დავინახე შუქი 
აირია ყველაფერი 
და ცხოვრება გახდა მუქი 

მე ნელ ნელა ვამთავრებდი 
სიცოცხლის ამ გზას 
შენ კი გამიუცხოვრი 
და დაემსგავსე ქარს 

მოხვიდოდი შენ უეცრად 
მევლებოდი თავს 
და მეც ხშირად გიხსენებდი 
შევყურევბდი გზას 

მაგრამ ჩემდა სამწუხაროდ 
ილეოდა დრო 
და შენნთვის რომ დამეძახა 
აგარ მქონდა შნო


| დაათვალიერა : 1291 | დაამატა: gigaკომენტარები : (0)

ისევ ცუდი ფიქრი დამსდევს ავიკიდე ბნელი ზრახვა 
ისევ მინდა ვიქცე ლანდად ამ ცრემლების გამოსახვა 
ისევ მინდა ბნელ ქუჩებში ხეტიალით გაქრეს დარდი 
რავქნა ჩემდა უნებურად მე უსაზგვროდ შემიყვარდი 

ზოგჯერ მინდა გავქრე ნისლში გავიფანტო მე ლურჯ ცაზე 
იცი ადრე ფიცი დავდე რომ არასდროს გაგცვლი სხვაზე 
მაგრამ რატომ ნეტავ რატომ ჩევნ გვაშორებს ეს მანძილი
სწორედ ეს ვერ ამოვხსენი ა გონს მირევს მე აჩრდილი 

რა სურს ჩემგან რად არ მტოვებს შავებში ჩაცმული ქალი 
სულ რაღაცას ჩამჩურჩულებს და ფიქრებიც მომდის ავი 
ისევ მინდა ბნელ ქუჩებში ხეტიალით გაქრეს დარდი 
თუმცა ჩემდა უნებურად სიგიჯემდე შემიყვარდი

| დაათვალიერა : 1398 | დაამატა: gigaკომენტარები : (1)

მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება, 
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? 
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი; 
და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი. 
ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო არხევს, 
ხეებს ყვავილთ თეთრი გუნდი, როგორც თოვლი, ისე აწევს, 
მზე ნარნარი სხივებს აფრქვევს და სითბოში მთა-ბარს ახვევს. 
ყვავილებით მოქარგულა არემარე მომხიბლავი. 
ვერა ხედავ, იმ საფლავზე როგორ ტირის ობლად ქვრივი? 
რარიგ შვენის ახალგაზრდა ქალს ეგ სევდა ღვთაებრივი! 
განა გუშინ არ იყო, რომ ამ მოკლულმა დარდით ქალმა 
ცრემლი ღვარა, როცა სატრფო ცივ სამარეს მიესალმა. 
დღესაც იგი იმ სამარეს გულმოკლული დაჰქვითინებს, 
დღით არ იცის მოსვენება და ღამითაც არ იძინებს. 
მოვა ხოლმე და დაჯდება ცივ სამარის გაშლილ ქვაზე, 
დარდით არის გაჟღენთილი მისი უღვთო სილამაზე; 
თმას გაიშლის, დაემხობა და ცრემლები სცვივა, სცვივა... 
სულს მიშფოთებს ეს ქვითინი, გული მტკივა, გული მტკივა! 
მაგრამ რა ვქნა? მესაფლავე, ჩუმად იყავ, უგდე ყური... 
გესმის, გესმის, როგორ კვნესის დაღლილი და უბედური? - 
„გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება, 
არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება. 
შენი სახე გულს კაწრავდეს, როგორც ვიყო, სადაც ვიყო 
თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“ 
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, 
იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? 
აი, თუნდაც, გალავნისას მესაფლავე აღებს კარებს; 
ახალგაზრდა ვინმე ვაჟი კიდევ სატრფოს ასამარებს. 
გულმოკლული ძვირფას კუბოს არ სცილდება, არ შორდება, 
განა როსმე სხვა ამგვარი სიყვარული მეორდება? 
უსაზღვროა მისი სევდა, უსაზღვროა მწუხარება, 
და გადმოსჩქეფს გულმოკლულ ვაჟს თვალთგან ცრემლთა მდუღარება. 
ფიცით ამბობს: „ოჰ, შეშფოთდეს სამარეში ჩემი ძვლები, 
არ ათბობდეს ჩემს სამარეს გაზაფხულის მზის სხივები, 
გავქრე ისე, როგორც ნისლი, როგორც ღამის მოჩვენება, 
არ მეღირსოს კვალარეულს სიმშვიდე და მოსვენება; 
შენი სახე გულს კაწრავდეს, სადაც ვიყო, როგორც ვიყო, 
თუ როდისმე არ მახსოვდე, თუ როდისმე დაგივიწყო!“ 
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, 
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? 
ის ქალი კი, წეღან რომ ვთქვი, ისევ მოდის თმაგაშლილი 
და სამარეს დაუვიწყარს თავს ადგება, ვით აჩრდილი, 
ხელში ვარდის მთელი ბუჩქი, ჯერ ისევე დაუმჭკნარი, 
მოაქვს, რომ მით დაამშვენოს სამარისა თეთრი ჯვარი. 
ოჰ, ეს ქალი, ალბათ, დარდით ყვავილივით ჭკნება, ჭკნება... 
სევდას სახე დაუფარავს და სიყვითლე ეპარება. 
საცოდავი! თვალებსაც კი დასჩნევია უძილობა, - 
ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა! 
ეხლა? ეხლა კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, 
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? 
და ის ვაჟიც, გუშინწინ რომ მიაბარა სატრფო საფლავს, 
არ სცილდება სასაფლაოს, სევდიანს და გულმოსაკლავს; 
სახე თაფლის სანთელს უგავს, სანთელივით დნება, დნება, 
თავს დასცქერის დაუვიწყარს, გლოვის სიტყვას ეუბნება. 
მის თვალებსაც დასჩნევია ღამის თევა, უძილობა, - 
ასე ხდება, როცა ღამით მოგონებებს იწვევს გრძნობა! 
მესაფლავე, კიდევ იტყვი, რომ ამ ქვეყნად ვინც კი კვდება, 
იმწუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? 
დღეს იმ ქალმა გულმოკლულ ვაჟს უნებურად მოჰკრა თვალი; 
გაიფიქრა: „ისიც ჩემებრ ტირის ცრემლებშეუმშრალი; 
უძიროა კაცის სევდა, უძიროა კაცის გული, 
რას არ ითმენს სიყვარულის ცხოველ ნათელს მოკლებული“, - 
ასე ამბობს სევდიანი ქალის ცისფერ თვალთა ცქერა. 
ალბათ, ვაჟსაც ამ უსიტყვო ცქერამ გული აუძგერა... 
ასე იცის თანაგრძნობამ... შენ კი ისე იღიმები, 
თითქოს მართლა იბმებოდეს იმათ შორის ის სიმები, 
რომლის ძალით ორი გული სამუდამოდ შეერთდება... 
ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც, ქვეყნად ეგრე როდი ხდება. 
როცა ფიცით აცილებენ მიცვალებულს სამარემდე, 
ფიცს არ სტეხენ... 
ფიცს არ სტეხენ უკანასკნელ ყოფნის დღემდე. 
გამიგონე, მესაფლავე, შენ არ იცი კაცის დარდი, 
თორემ რაა - ჩემს თქმაზე რომ სულელივით ახარხარდი?! 
რა ვუყოთ, რომ იმ ვაჟმა ქალს მოუტანა ნორჩი ვარდი 
და მწუხარედ წასჩურჩულა: „შემიყვარდი, შემიყვარდი. 
ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, შევაერთოთ სულთან სული... 
გამომყევი, ქალო, ცოლად... ძლიერი მაქვს სიყვარული... 
მართალია, ის სატრფონი არც შენ, არც მე აღარა გვყავს, 
მაგრამ მათი მოგონება ვერ გაარღვევს უხმო საფლავს. 
დავივიწყოთ ის წარსული, სატირალი, სავალალო, 
და ახალი შევქმნათ ყოფნა... გამომყევი ცოლად ქალო!“ 
დაუცადე, მესაფლავე, თუ რა პასუხს მისცემს ქალი. 
შენ გგონია, რაკი ვაჟმა დაივიწყა თავის ვალი, 
ქალიც ასე მოიქცევა? მე მგონია - არა არა... 
განა გუშინ არ იყო, რომ სატრფო მიწას მიაბარა? 
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იცინის, 
მკვდრის აჩრდილთან ვინ იხუმრებს? 
აი, ნახავ - აბეზარ ვაჟს რა პასუხით გაისტუმრებს! 
მაგრამ ქალი, ღმერთო ჩემო, 
მორცხვად თავს ხრის და ჩურჩულებს: 
„თანახმა ვარ! ერთადერთი, მომავალი მასულდგმულებს... 
ჩვენ ერთი გვაქვს მწუხარება, ნუ ვიგონებთ დროს უბედურს, 
მე შენი ვარ სამუდამოდ... წამიყვანე, სადაცა გსურს“... 
მესაფლავე, ეხლა კი გაქვს ნება, რაც გსურს, კვლავ იგი თქვა... 
სამუდამოდ ასამარებს კაცთა ხსოვნას სამარის ქვა. 
ალბათ, ქალ-ვაჟს დღეს ერთი აქვს ბინა... ხედავ, გადის ხანი, 
არ ნახულობს სასაფლაოს დღეს არც ერთი იმათგანი, 
საფლავთაგან მტვერს და ბალახს დღეს არავინ არ აცილებს 
და მოვლასთან ერთად ფერი წართმევია ვარდ-ყვავილებს... 
განისვენეთ, განისვენეთ დავიწყებულ არსთა ძვლებო... 
თქვენს ყოფნაში არ ერევა ცოცხალთ ფიქრი საარსებო... 
გენისვენეთ, ძლიერი და უკვდავია თქვენი ძილი... 
რაღად უნდათ, რად სჭირიათ 
თქვენს საფლავებს ვარდ-ყვავილი? 
ან რას გარგებთ მოკვდავ კაცთა სამუდამო ცრემლთა ფრქვევა? 
ძილით ვეღარ გამოგარკვევთ ვერრა ძალა, ვერც შემთხვევა... 
ასე ხდება ქვეყანაზე - ყველა ცოცხლობს, ყველა კვდება 
და ვაი მას, ვის სიკვდილი სიცოცხლეშიც ავიწყდება... 
ზარსა სცემენ... იმ ორს, რომელთ დაივიწყეს ბედი მწვავე, 
იმ ორს ერთად გადავერცხლილ კუბოში სჭედს მესაფლავე... 
სჭედს და რაღაც მწარე ფიქრზე თან ველურად იღიმება - 
იცის, იცის მესაფლავემ, როგორც უნდა... როგორც ხდება... 
განისვენეთ, განისვენეთ, დავიწყებულ არსთა ძვლებო, 
თქვენს ყოფნაში მე ბევრი მაქვს მწუხარე ჟამს საოცნებო!


| დაათვალიერა : 1411 | დაამატა: gigaკომენტარები : (1)

ეს არის ოპერას ახალი ვერსია რომელსაც უფრო ბევრი შესაძლებლობა აქ. ადრე ოპერას 6ცალი საიტის ჩასაწერი ქონდა ამას კი 20ზე მეტი აქ.........Adobe Flash Player-საც კი არ უნდა დაყენება ეგრევე ხსნის ვიდეობს .

DOWNLOAD

კატეგორია : Program'S | დაათვალიერა : 1700 | დაამატა: gigaკომენტარები : (0)